Ω μεν αγων των Αχαιων λυεται, οι δε στρατιωται πορευονται επι τας θοας ναυς, και οι μεν ετερποντο τον δειπνου και του γλυκερου υπνου. Αχιλλευς δε εκλαιε Πατροκλον και εστρεφετο ενθα και ποθον ειχε του εταιρου και εμιμνησκετο της του φιλου ανδρειας· και αλλοτε επι πλευρας εκειτο, αλλοτε δε πρηνης, αλλοτε δε υπτιος, αλλοτε δ'ανιστατο και τον νεκρον εδειτο οπισθεν του διφρου και πολλακις εικε παρα τον αιγιαλον και περι το σημα του Πατροκλου· επειτα δ'εις την σκηνην επανερχεται και εν τη κονι καταλειπει τον νεκρον. Αλλ'Απολλων ελεει τον δειλον Εκτορα και φυλαττει το σωμα και κωλευει την χροιαν σπαραττεσθαι. Και οι αλλοι θεοι εισορωσι και ελεουσι τον ηρωα και βουλονται πεμπειν Ερμην κλεπτειν τον νεκρον, αλλ'Ηρα και Ποσειδων και Αθηνα εναντιουνται. Τελος Ζευς λεγει αναγκαιον ειναι τον Αχιλλεα δεχεσθαι τα λυτρα και τω Πριαμω διδοναι το σωμα

La contesa degli Achei si scioglie/finisce, i soldati procedono verso le veloci navi e quelli si godono (τέρπω genitivo) il pasto e il dolce sonno. Achille piangeva Patroclo e si straziava e allora aveva desiderio del compagno e si ricordava del coraggio dell'amico. Talora giaceva sui fianchui, talora sul dorso, talora supino, talora si alzava e abbandonava il defunto dietro al carro e spesso si tratteneva perso il litorale vicino alla tomba di Patroclo. In seguito tornava (ἐπάνειμι) alla tenda e abbandonava (καταλείπω) nella polvere il defunto. Ma Apollo ha compassione (ἐλεέω acc) dello sventurato Ettore e ne protegge il corpo ed impedisce (κωλύω) che la (sua) carne sia fatto a pezzi. Anche gli altri dei vedono e hanno compassione dell'eroe e vogliono mandare Ermes a portare via il morto. Ma Era, Poseidone ed Atena si oppongono. Alla fine Zeus dice che è necessario che Achille si rassegni a consegnare il corpo a Priamo.