Εκ τῆς πρώρας οί ναύται ήδη τήν τῆς Αθήνης ακτήν διακρινουσιν, οτε θύελλα τήν θαλάσσαν ταραττει τε και τήν σκάφην τυπτει. Οι δε ναύται βίᾳ τάς κώπας συστελλουσί τε και τήν σκάφην εις τήν ακτήν ελαύνουσιν. ´Η μέν θύελλα νῦν τήν τῆς σκάφης πρύμνην καταπόντιξει, οι δε ναύται εις τήν θαλάσσαν πίπτουσι και νέουσιν. Τήν μέν σκάφην και ό κυβερνήτης λείπει, πάντες δε τήν ψυχήν σώξουσι και εκ τῆς ακτής τήν τῆς πρώρας κορυφήν ουκέτι βλέπουσιν.

I marinai già dalla prua riconoscono la costa di Atene, quando la tempesta agita il mare e colpisce lo scafo. I marinai raccolgono a forza i remi e spingono l'imbarcazione verso la costa. Mentre la tempesta ora affonda la poppa della barca, i marinai precipitano in mare e nuotano. E da una parte il timoniere lascia la barca, dall’altra tutti salvano la vita e non vedono più dalla costa la punta della prua.